W medycynie laser CO2 wykorzystywany jest od 1964 roku, ma on bardzo szerokie wskazania do stosowania w praktyce dermatologicznej. Laser emituje wiązkę niewidzialnego dla oka światła o długości fali 10 600 nm, która pochłaniana jest przez wewnątrz- i zewnątrzkomórkową wodę w skórze. Kiedy energia lasera jest absorbowana przez uwodnioną tkankę, dochodzi do jej odparowania i wytworzenia w tym miejscu strefy koagulacji, dzięki czemu w trakcie zabiegu nie występuje krwawienie. Wielkość obszaru koagulacji zależy od czasu trwania pojedynczego impulsu lasera i jest ona minimalna przy czasie krótszym niż 1 milisekunda. Nowoczesne lasery CO2 wyposażone w funkcję ultrapuls pracują w trybie impulsowym, o czasie trwania pojedynczego impulsu w mikro- i nanosekundach. Dzięki temu nie występuje uszkodzenie termiczne otaczających tkanek, a proces gojenia jest niemal bezbliznowy.